Leon Kinal urodził się 9 maja 1907 roku w Sędzinach kolo Szamotuł. W roku 1924 zamieszkał w Chodzieży. Po zdobyciu matury w miejscowym gimnazjum, nosząc się z zamiarem zostania pedagogiem, skończył Państwowy Kurs Nauczycielski w Poznaniu. Zanim jednak otrzymał pracę w szkole, przez rok dzielił los bezrobotnych, a pierwsze zarobione pieniądze zdobył jako urzędnik w okienku pocztowym. W roku 1932 został zatrudniony na stanowisku nauczyciela w Publicznej Szkole Dokształcającej Zawodowej. W okresie okupacji pracował jako ślusarz w fabryce maszyn rolniczych i odlewni żelaza. Po oswobodzeniu Chodzieży, w 1945 brał bardzo aktywny udział w organizowaniu szkolnictwa oraz rzemiosła chodzieskiego. Przez kilka miesięcy z wielkim poświęceniem i zaangażowaniem pełnił obowiązki kierownika Publicznej Szkoły Podstawowej nr 1. We wrześniu 1945 roku Leon Kinal na własną prośbę przeniesiony został na etat do Publicznej Średniej szkoły Zawodowej, gdzie do roku 1949 pełnił obowiązki kierownika. W latach 1950-1958 był nauczycielem w Zasadniczej Szkole Zawodowej, a od 1.09.1958 roku aż do przejścia na emeryturę w 1969 roku, był kierownikiem jej warsztatów mechanicznych. Pełniąc tę funkcję był jednym z tych, którzy doprowadzili do budowy nowych obiektów szkolnych przy ulicy Wyszyńskiego. Społecznie i z wielkim zaangażowaniem nadzorował budowę nowych warsztatów szkolnych, a następnie zabiegał o ich uruchomienie i wyposażenie. Przez wiele lat był wykładowcą i egzaminatorem na kursach czeladniczych, mistrzowskich i pedagogicznych. Swoją pasję pedagogiczną realizował także jako kurator sądowy nieletnich.
Od roku 1936 był bardzo aktywnym członkiem Związku Nauczycielstwa Polskiego pełniąc m. in. obowiązki sekretarza, skarbnika, a w latach 1949-72 funkcję prezesa Ogniska przy Zasadniczej Szkole Zawodowej. Swoją nienaganną postawą moralną, taktem, opanowaniem, wysokimi umiejętnościami pedagogicznymi, zjednał sobie autorytet i szacunek ze strony pracowników oświaty i środowiska. Ci, którzy go znali, wspominają, że był nauczycielem z powołania, po prostu kochał ludzi, a szczególnie młodzież i swój zawód.
Odznaczony był Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką ZNP. Zmarł w roku 1989 i pochowany został na chodzieskim cmentarzu.
Tekst Juliana Zaparuchy ukazał się w 2005 roku w wydawnictwie „Nauczyciele i wychowawcy”
***
Źródło: RUPTLY
Pomocnik rolnika przy zbiorach - zasady zatrudnienia
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
