Szczątki wydobyte przez archeologa przy LO w Chodzieży, zostały złożone na cmentarzu w Podaninie

Po kilku miesiącach od zakończenia badań archeologicznych przy chodzieskim liceum, swój finał znalazła sprawa pochówku wydobytych w ich trakcie szczątków ponad setki zmarłych. Spoczywali oni na cmentarzu, który należał do znajdującego się niegdyś w rejonie ulicy Żeromskiego kościoła pod wezwaniem św. Barbary.

Chociaż sam fakt istnienia nekropolii był od dawna powszechnie znany, to dopiero w ubiegłym roku teren został po raz pierwszy przebadany przez archeologa. Stało się to w ramach nadzoru archeologicznego nad inwestycją, prowadzoną przy szkole przez powiat chodzieski.

Już w trakcie badań, które odbyły się pod koniec października, jasne było, że zabezpieczone przez archeologa Piotra Alagierskiego szczątki będą musiały zostać przeniesione w inne miejsce. Początkowo mowa była o złożeniu ich na cmentarzu w Chodzieży. Ostatecznie spoczęły jednak w Podaninie, na terenie gminy Chodzież.

Posiada ona aż cztery komunalne nekropolie. Jak mówi wójt Kamila Szejner, o zgodę na dokonanie pochówku na ich terenie ma prawo wystąpić każdy. Nie było więc powodu, aby i w tym przypadku decyzja nie była pozytywna.

25 kwietnia wynajęta za prywatne pieniądze koparka wykopała na cmentarzu w Podaninie zbiorowy grób, w którym złożono kości. Mogiła znajduje się na tyłach cmentarza - tuż przy lesie. Ustawiono na niej krzyż z napisem: „Dawni mieszkańcy Chodzieży. Pokój ich cieniom”. Obecny przy pochówku dyrektor Chodzieskiego Domu Kultury, Marcin Kita, w imieniu samorządu miejskiego złożył na niej kwiaty.

Najstarsza z kwater grobowych, odkrytych przy chodzieskim LO, pochodziła z XVII wieku. Dużą część osób, pochowanych na terenie dawnej nekropolii, stanowiły dzieci oraz młode kobiety.

Z badań antropologicznych, jakim poddane zostały dwa z wydobytych szkieletów, wyłania się dość smutny obraz życia dawnego chodzieskiego społeczeństwa. Szczególnie w czasie potopu szwedzkiego w mieście musiała panować bardzo duża bieda, bo kości pochodzące z tego okresu nosiły ślady, wskazujące na niedożywienie.

Zmarłych chowano ciasno i skromnie - nie tylko w indywidualnych grobach, ale także w zbiorowych ossuariach.

***